Dina Surah (Jalma-jalma anu curang) (Al-Muţafifīn)sahiji cinyusu inuman nu nyegerkeun di sawarga keur nungguan jalma anu deukeut ka Allah
25 – Maranehna dibere nginum tina arak murni anu dilak (tempatna).
Surah Al-Mutaffifin:25,28
28 – (nyaéta) cinyusu anu diinum tina eta jalma-jalma anu dideukeutkeun ka Allah.
Surah Al-Insan (Sura 76 – Manusa) ogé ngajelaskeun cai mancur inuman anu aheng pikeun jalma anu asup ka surga.
17 – Di sawarga maranéhna dipaparinan sagelas (inuman) anu dicampur jahé.
Surah Al-Insan: 17-18
18 – (Yang didatangkan dari) sebuah mata air surga yang dinamakan salsabil.
Tapi kumaha upami haus anu ku urang dipigaduh ayeuna dina Kahirupan ieu? Kumaha upami urang anu henteu ‘deukeut ka Allah’ kusabab dosa sareng éra dina masa lalu? Nabi Isa Al Masih a.s ngajarkeun ngeunaan hal ieu nalika anjeunna patepung jeung hiji awéwé nu ditolak.
Saméméhna urang geus diajar kumaha Nabi Isa al Masih a.s ngajarkeun kumaha urang kudu ngubaran musuh urang. Di dunya urang ayeuna, urang gaduh konflik antara seueur pisan sareng ieu parantos ngajantenkeun dunya urang kana kasangsaraan naraka. Nabi Isa Al Masih a.s ngajarkeun dina Perumpamaan ieu yén lebet ka Firdaus gumantung kana kumaha urang ngubaran musuh urang! Gampang ngajar hiji hal, tapi lampahna béda pisan. Loba imam jeung guru agama séjén geus ngajarkeun hiji hal tapi hirup sacara nu sejen. Kumaha upami Nabi Isa Al Masih a.s ? Dina hiji kasempetan manéhna papanggih jeung urang Samaria. (musuh urang Yahudi harita). Kitab Suci Injil nyatet pasamoanna.
1.Urang Parisi nyararita yen Isa meunang murid leuwih loba ti batan murid Yahya, kitu deui nu dibaptis ku Anjeunna leuwih loba.
Kitab Suci Injil Yahya 4: 1-42
2.(Saenyana anu ngabaptisna mah lain Isa ku anjeun, tapi murid-murid-Na.)
3.Omongan urang Parisi kitu kadangueun ku Isa, nu matak Anjeunna terus ngantunkeun Yudea, mulih deui ka Galilea;
4.ari jalanna kudu nyorang daerah Samaria.
5.Angkat-Na geus nepi ka Sikhar, hiji kota di Samaria, teu jauh ti hiji lahan anu ku Yakub diwariskeun ka Yusup putrana.
6.Di eta lahan aya hiji sumur, katelahna sumur Yakub. Isa geus ngaraos cape angkat, tuluy calik di sisi eta sumur. Harita kira-kira tengah poe.
7.Geus kitu aya hiji awewe urang Samaria ka dinya rek ngala cai. “Cik Kami menta caina, hayang nginum,” saur Isa ka eta awewe.
8.(Ari murid-murid-Na keur mareuli tuangeun ka kota.)
9.Walonna, “Juragan teh urang Yahudi, naha mundut ngaleueut ka abdi, urang Samaria?” (Urang Yahudi embungeun sakokoh jeung urang Samaria.)
10.Waler Isa, “Lamun Nyai nyaho kana paparin Allah jeung ka ieu anu menta nginum, tangtu Nyai anu bakal menta nginum ka Anjeunna; ku Anjeunna tangtu dibere cai anu matak hirup.”
11.Walonna, “Ti mana Juragan pikengingeun eta cai anu matak hirup? Ieu sumur teh jero, sareng Juragan teu kagungan timba.
12.Ieu sumur warisan ti Yakub, karuhun bangsa abdi. Anjeunna sapala putra ngalaleueutna tina ieu sumur, ingon-ingonna ngarinumna ti dieu. Juragan teh nganggap langkung unggul ti batan Yakub?”
13.Waler Isa, “Nu nginum cai ieu sumur bakal halabhab deui.
14.Sabalikna anu nginum cai anu rek dibikeun ku Kami mah moal halabhab deui, sabab eta cai bakal jadi cinyusu di jero hatena, anu salawasna ngabijilkeun cai anu matak hirup langgeng.”
15.”Abdi nyuhunkeun, Juragan!” ceuk eta awewe, “supados ulah halabhab deui sareng teu kedah bulak-balik ka dieu nimba.”
16.Waler Isa, “Teang heula salaki Nyai, bawa ka dieu.”
17.Walonna, “Abdi teu gaduh salaki.” Waler Isa, “Bener ceuk Nyai teu boga salaki teh.
18.Nyai geus lima kali kawin. Lalaki anu ayeuna saimah jeung Nyai lain salaki. Nyai geus terus terang.”
19.”Juragan teh tangtos nabi,” ceuk eta awewe.
20.”Karuhun urang Samaria ngabakti ka Allah di gunung ieu, namung ceuk urang Yahudi tempat ngabakti ka Allah teh kedah di Yerusalem.”
21.Waler Isa, “Nyai sing percaya ka Kami, ka hareup mah ngabakti ka Allah Rama teh lain di gunung ieu, jeung lain di Yerusalem.
22.Urang Samaria saenyana teu nyaraho ka anu disembahna. Urang Yahudi mah nyarahoeun saha anu disembahna teh, sabab pisalameteun teh datangna ti urang Yahudi.
23.Mangsa ka hareup mah, malah ayeuna ge geus mimiti, ku kakawasaan Roh Allah jalma-jalma bakal nyarembah ka Allah Rama teh bari nyaraho enya ka Mantenna, bakal sapagodos jeung pangersa-Na.
24.Allah teh Roh, anu matak ngan ku lantaran kakawasaan Roh bae jalma-jalma pibisaeunana ngabakti ka Allah Rama bari nyaraho enya ka Mantenna teh.”
25.Walon eta awewe, “Abdi terang yen Kristus engke bade sumping. Anjeunna nu bakal nerangkeun sagala perkawis ka abdi sadaya.”
26.Waler Isa, “Eta teh Kami, anu ayeuna keur cacarita jeung Nyai.”
27.Sabot kitu murid-murid Isa daratang. Maranehna hareraneun pedah Isa cacarios jeung awewe; tapi teu aya anu nanya ka eta awewe, “Perlu naon ka dieu?” atawa nanya ka Anjeunna, “Naha Bapa sasauran sareng eta awewe?”
28.Ari awewe tea ngalesotkeun wadah caina tuluy lumpat ka kota deui, bebeja ka nu araya di dinya,
29.”Hayu geura, urang nenjo jelema anu bisaeun nyaritakeun kalakuan kuring bareto. Palangsiang eta teh Kristus tea, nya?”
30.Jalma-jalma tuluy budal ti jero kota rek maranggihan Isa.
31.Murid-murid ngahaturanan tuang ka Isa, “Pa Guru, mangga geura tuang!”
32.Tapi waler-Na, “Kami geus boga dahareun anu maraneh teu nyaraho.”
33.Murid-murid silih tanya jeung baturna, “Geus aya nu ngahaturanan kitu?”
34.Pilahir Isa, “Dahareun Kami nya eta pagawean ti pangersa anu ngutus, anu kudu dipigawe nepi ka anggeus.
35.Maraneh kungsi ngomong, ‘Opat bulan deui bakal panen.’ Padahal pek ilikan, sawah geus koneng, meujeuhna dipibuatan!
36.Anu dibuatna geus mimiti narima upah gawena jeung ngumpulkeun beubeunangan pikeun hirup langgeng. Nu melakna bungah, nu ngalana bungah.
37.Bener ceuk paribasa, ‘Nu sejen melak, nu sejen ngala.’
38.Maraneh ku Kami diutus, dibuat di lahan lain beunang maraneh melakan. Anu melakna mah batur, maraneh milu meunang hasilna.”
39.Basa awewe tea ngomong yen, “Anjeunna bisaeun nyaritakeun kalakuan kuring bareto,” urang kota eta loba anu terus percaya ka Isa.
40.Nu matak sanggeus daratang ka Anjeunna, maranehna nunuhun supaya Anjeunna linggih ka maranehna, sarta Isa terus cicing di maranehna dua poe.
41.Loba deui anu palercaya ka Anjeunna sanggeus ngadarenge pilahir-pilahir-Na.
42.Ceuk maranehna ka awewe tea, “Percaya teh ayeuna mah lain tina caritaan Nyai, tapi tina sabab geus ngadenge sorangan pilahir-pilahir-Na. Nyaho ayeuna mah, Anjeunna teh Jurusalamet saalam dunya.”
Awéwé Samaria éta reuwas yén Nabi Isa Al Masih a.s malah bakal nyarios ka anjeunna – aya mumusuhan antara urang Yahudi sareng urang Samaria dinten éta. Nabi Isa a.s ngamimitian obrolan kalayan nyuhunkeun inuman ku dua alesan. Mimitina, sakumaha ceuk, manéhna haus. Tapi anjeunna (salaku nabi) ogé terang yén anjeunna haus dina cara anu béda. Anjeunna haus kabagjaan sareng kasugemaan dina hirupna. Anjeunna panginten tiasa ngaleungitkeun haus ieu ku gaduh hubungan anu teu sah sareng lalaki. Jadi manéhna geus sababaraha salaki komo lamun manéhna nyarita jeung nabi manéhna hirup jeung hiji lalaki nu lain salakina. Sarerea nempo eta salaku amoral. Ieu meureun naha manéhna indit sorangan pikeun nyokot cai salila poé alatan awéwé séjén di désa teu hayang manéhna babarengan jeung maranehna lamun indit ka sumur dina isuk nu tiis. Awéwé ieu ngagaduhan seueur lalaki, sareng kaéra nya ngajauhan anjeunna ti awéwé sanés di désa.
Kitab Suci Jabur nembongkeun kumaha dosa asalna ti rasa haus Anu jero dina kahirupan urang – rasa haus nu kudu dipuaskeun. Seueur jalma ayeuna, henteu paduli agamana, hirup dina dosa kusabab rasa haus ieu. Nabi Isa al Masih a.s henteu ngajauhan awéwé dosa ieu. Gantina manehna ngabejaan manehna yen manehna bisa masihan anjeunna ‘cai hirup’ nu bakal muaskeun rasa haus na. Tapi ceuk urang lain ngeunaan cai fisik (anu lamun nginum sakali anjeun bakal haus deui engké) tapi parobahan dina haténa, parobahan ti jero. Nabi-nabi Kitab Suci Jabur parantos ngaramalkeun yén Perjangjian manah anu énggal ieu bakal sumping. Nabi Isa Al Masih a.s nawiskeun anjeunna perjangjian anyar ngeunaan ieu haté anu barobah kaayaan ‘mancarkeun kana kahirupan anu langgeng’.
Percaya – Ngaku dina bebeneran
Tapi tawaran ieu ‘cai hirup’ nempatkeun awéwé dina krisis. Nalika Nabi Isa a.s nyarios yén anjeunna kéngingkeun salakina, anjeunna ngahaja ngajantenkeun anjeunna ngakuan sareng ngaku dosana – pikeun ngaku. Ieu mangrupikeun hal anu ku urang disingkahan pisan! Urang leuwih resep nyumputkeun dosa urang, ngaharep yén teu aya nu ningali. Atawa urang ngarasionalkeun, nyieun alesan pikeun dosa urang. Nabi Adam a.s sareng Hawa ngalakukeun ieu di Taman sareng ayeuna urang langkung resep nyumputkeun atanapi ngahampura dosa urang. Tapi lamun urang hayang ngalaman Rahmat Allah nu ngakibatkeun ‘hirup langgeng’ mangka urang kudu jujur jeung ngaku dosa urang, sabab Kitab Suci jangji yén:
9.Sabalikna lamun ngakukeun dosa ka Allah, urang bakal dipaparin bukti tina hal jangji-Na, nya eta dihampura dosa, jeung disucikeun tina sagala lampah urang anu salah.
Kitab Suci Injil 1 Yahya 1: 9
Ku sabab kitu, nalika Nabi Isa Al Masih a.s ngawartoskeun awéwé Samaria yén
Allah téh Roh, sarta ibadah-Na kudu ibadah dina Roh jeung bebeneran…
Ku ‘bebeneran’ manehna hartina jujur tur otentik ngeunaan diri urang sorangan, teu nyoba nyumputkeun atawa ngahampura kasalahan- kasalahan urang. Warta alusna nyaeta, Allah ‘neangan’ sarta moal nampik jamaah anu datang kalayan kajujuran kawas ieu. Tapi hésé teuing pikeun manéhna ngaku dosana. Cara umum pikeun nyumputkeun éra urang nyaéta ngarobih topik ngeunaan dosa urang kana pasea agama. Kiwari dunya pinuh ku pasea agama. Dina poe eta aya pasea agama antara urang Samaria jeung urang Yahudi ngeunaan tempat ibadah. Urang Yahudi nyatakeun yén ibadah kedah dilaksanakeun di Yerusalem sareng urang Samaria nyarios yén éta kedahna di gunung anu disebut Gunung Gerizim. Ku ngalieurkeun kana pasea agama ieu anjeunna ngaharepkeun pikeun ngalihkeun obrolan tina dosana. Anjeunna ayeuna tiasa nyumputkeun dosa-dosa di tukangeun agama.
Kumaha gampang sareng alami urang ngalakukeun hal anu sami – khususna upami urang agamis. Teras urang tiasa nangtoskeun kumaha batur salah atanapi kumaha urang leres – bari teu malire kabutuhan urang pikeun ngaku dosa urang.
Nabi Isa Al Masih a.s teu kalibet dina sengketa ieu sareng anjeunna. Anjeunna negeskeun yén éta sanés tempat ibadahna, tapi kajujuran ngeunaan dirina dina ibadah anu penting. Anjeunna tiasa sumping ka payuneun Allah di mana waé (sabab Anjeunna Roh), tapi anjeunna kedah sumping dina bebeneran ngeunaan dirina sateuacan anjeunna tiasa nampi ‘cai hirup’ ieu.
Jadi anjeunana kudu nyieun kaputusan penting. Anjeunna tiasa teras-terasan nyumput di tukangeun pasea agama atanapi anjeunna tiasa ngajauhan. Tapi pada akhirna anjeunna milih ngaku dosana – ngaku – janten anjeunna balik deui ka kampung pikeun nyarios ka batur kumaha nabi ieu terang anjeunna sareng naon anu parantos dilakukeun. Anjeunna teu nyumput deui. Dina ngalakukeun ieu anjeunna janten ‘mukmin’. Biasana anjeunna agamis, sapertos kalolobaan urang, tapi ayeuna anjeunna – sareng seueur di kampungna – janten ‘mukmin’.
Janten mukmin sanés ngan ukur sacara mental negeskeun doktrin anu leres – sanaos éta penting. Éta ogé ngeunaan percanten yén janji-janji rahmat-Na tiasa dipercaya, ku kituna henteu kedah deui nutupan dosa. Ieu naon nu ku Nabi Ibrahim a.s geus lila dilakukeun pikeun meunangkeun bebeneran – anjeunna percaya kana hiji jangji.
Naha anjeun ngahampura atanapi nyumputkeun dosa anjeun? Naha anjeun nyumputkeun éta ku prakték agama anu taat atanapi pasea agama? Atawa anjeun ngaku dosa anjeun? Naha henteu sumping ka payuneun Allah Nu Maha Nyipta urang sareng jujur ngaku dosa anu nyababkeun kasalahan sareng rasa éra? Teras anjeun tiasa girang yén Anjeunna ‘néangan’ ibadah anjeun sareng bakal ‘nyucikeun’ anjeun tina sagala kajahatan.
Urang ningali tina obrolan yén pamahaman awéwé ieu ngeunaan Nabi Isa a.s salaku ‘Mesias’ (= ‘Kristus’ = ‘Masih’) penting jeung sanggeus Nabi Isa a.s hirup jeung ngajarkeun aranjeunna salila dua poé maranéhna ngarti anjeunna salaku. ‘Jurusalamet dunya’. Panginten urang henteu ngartos sadayana naon hartosna ieu. Tapi sakumaha Nabi Yahya a.s geus nyiapkeun jalma pikeun ngarti, ngaku dosa urang bakal nyiapkeun urang pikeun nampa rahmat ti Anjeunna. Ieu mangrupikeun léngkah munggaran dina Jalan Lempeng.
‘Gusti, hampura abdi, jalma dosa